op platt

Dat is en goldne Harvstdag. En duller Dag, um en lüüt beten spazeeren to gahn. Dat rückt nah Loov un de Still im Park hett en beruhigenden Anslag. Ik sitt mi komodig op de Parkbank, genet de lotern warmen Sünnenstrolen vun düssen Johr. Een Fruu hett dor schon all setten, ik heff mi also neven ehr sett ook „Moin“ segt, bün jo goot erzogen. Wi seten nu so neveneenanner un dat is bannig still, sei segt nichs, mutt sei jo ook nich, ik hol en Book rut un fang an to lesen. Keene dree Minuten vergahn un de Fruu stah op un geiht weg. Ik seg Ehnen, wär ik nich dor to kummen, würde sei hüüt dor noch setten.