op platt

Ik bün een bannig verlässlich Minsch, du kunnst di jümmers drop verlaaten, dat ik to laat bün.
Ik heff een Drapen so üm Klock dree an'n Nomiddag. Dat is graad maal so bummelig Klock twölf Middag un ik dünk mi: Jo, dor heff ik noch bannig veel Tied, hüüt kumm ik avers so wat vun tiedig to mien Verafredung.
Ik dümpel also so vör mi hin, dat is jo ook so veel Tied. Nu vergeiht de Dag un ik kiek op de Klock. Jo nu is dat later, nee? Is just fief vör dree, ach weten Se wat, nu bruk ik mi ook nich mehr to beielen is jo vergevene Leevensmüh, kumm so or so to laat.
Goot denn maak ik mi langsom ferdig, jümmers sachte mit de jung Peerden, dat hett mien Grootmuddern all jümmers seggt.

Mien Warmsmaker hett jo so een besünnern Charakter.
Hett sei een gooten Dag, dor böt sei dor smölten de Polarkappen weg.
Un an mannig Daag, hett sei eenfach nich so de Lust hitt to warn. Sei staht dann bloots so rüm un bliev all koolt. Sei is op fief stellt un bliev all koolt. Sei hett ook keene Luft in'n Lief or so een Kraam.
De annern Warmsmaker gahn all ganz dull, bloots de een hett eenfach keene Motivation.
Vilicht maag sei ook nich dat kole Wedder. Wenn dat so unkomodig Wedder is, dann maakt sei jümmers so dösige Geräusche af un an, mehr nich. Bi so een schiet Wedder dünkt sei nicht maal dran hitt to warn, dor kunnste maaken, wat du wullst. Sei bliev koolt.
Ik glöv mien Warmsmaker hett Winterdepression.

Hüüt nehm ik mi maal de Tied mien ganzen To-Do-Listen aftowarken. Ik heff mi dat bannig dull vörnommen. Alle Termine heff ik afsegt, hebb mien schittige Klamotten antrecht. Allens is bereit, mien Liste liggt op'n Tisch, dorneven en Stift to'n afhacken.
Ik bün also kumpleet utstattet um anzufangen. Ik sitt an'n Tisch un kiek de Liste an un dat is ne bannig lang Liste, seg ik Ehnen.
Eerstmaal mutt ik wat eeten, mit leddigen Magen kunn jo keener warken. Ik sett Water för de Tuffukken op un sett mi wedder an'n Tisch, den Herd im Blick. Se weten jo, wo schnell so Tuffukkenwater över kooken deit.
Goot de Tuffukken bruken so bummelig 20 Minuten to'n kooken, düsse Tied kunn ik mi nich bewegen, mutt jo oppassen.
Nu sünd se feddig, mutt noch pellen un braden un nah de Eeten mutt ik spölen. Dat nimmt de ganz Tied in Anspröök, dat seg ik Ehnen.
Ik mutt eerstmaal verpuusten, heff jo ook mien freen Dag. En kleenes Nickerchen un schon is Koffietied.
Ik schriev glieks ''Koffie un Koken'' op mien Zettel, dormit ik hüüt noch wat afhacken kunn.