op platt

Dat is en goldne Harvstdag. En duller Dag, um en lüüt beten spazeeren to gahn. Dat rückt nah Loov un de Still im Park hett en beruhigenden Anslag. Ik sitt mi komodig op de Parkbank, genet de lotern warmen Sünnenstrolen vun düssen Johr. Een Fruu hett dor schon all setten, ik heff mi also neven ehr sett ook „Moin“ segt, bün jo goot erzogen. Wi seten nu so neveneenanner un dat is bannig still, sei segt nichs, mutt sei jo ook nich, ik hol en Book rut un fang an to lesen. Keene dree Minuten vergahn un de Fruu stah op un geiht weg. Ik seg Ehnen, wär ik nich dor to kummen, würde sei hüüt dor noch setten.

De Harvst is schon scheun. De blunten Bläders, dat schittige Weer, dat di de Ut'rede gifft di dat op de Couch kommodig to maken, allens goot un scheun ik heff dormit keen Problem, avers wenn ik dann doch maal rut mutt makt mi dat gepiesel all de Tied ganz mal.
Man dor wull ik rut un mit mien Fohrrad feu'n un dat süht as so ut as dat dat glieks pieseln deit.
Ik töv un töv un dat geiht nich loos, keen Droppen kummt rünner. Feu'e ik avers loos, pladdern dat as of dat keen moorn gifft.
Nu töv ik to Huus kiek all dree Minuten ut de Finster rut un kunn mi nich beslüten.
Rut gahn or nich rut gahn, dat is hie de Fraag.

Jümmers wenn Verköpsopener Sünndag is dor löpen de Lüüd de Ladens in. De sünd de glieken, de hebben keen anners Sortiment un wär Maandag, würd keen eener inne Stadt löpen.
Allens wat op sik hält geiht am Verköpsopenen Sünndag rut.
Nee för mi is dat nichs. Man ik drängl mi doch nich dörch de Gänge vun de Ladens, um wat to köpen, wat dat anne annern Daag jümmers noch gifft.
De Lüüd gahn all inne Stadt an düssen Dag un sünd so „Ik wull jo bloots maal kieken, villicht gifft dat jo doch wat nieges to köpen or Prozente or man drapt paar Lüüd, de man siet bannig langer Tied nich sehn hett or or or „
Ik weet nich, en paar Prozente op wat, wat ik nich hebben wull, dann avers all köpen do, is nu nich so dull un bi mannig Lüüd bün ik all froh, dat ik de lang nich sehn heff, dat köönt Se mi glöven.