op platt

Nülich wär ik inne Stadt, so an sik nichs besünners, ik wull ook nur kurz wat köpen gahn un dann all wedder nah Huus feu'en.
Nu bün ik avers mool dor blieven un heff eenfach kiekt, wat dor to'n Bispill för Lüüd sünd un wat de so maaken deit. Ik heff nämlich mool een oolden Mann drapen, de hatt mi segt ik shall mool för een lüütsche Tied stahn blieven un kieken, dat Leven geneten, weeten Se?
Nu heff ik dacht dat kunn ik doch all lang. Dor stah ik also so rüm un kiek bregenklöterig för mi hin. Jo dat is bannig opregen, dor passert mool nich so veel.
Nee ik seg Ehnen, ik heff dat mit dem stahn blieven un Leven geneten noch nich rut, ik mut mi glöv ik de nächsten dree or veer Daag free nehmen un dat noch mool öven.

Mannig mol sühst du Lüüd, dor weeß man nich of de een nu leeven or hatten dohn. Villicht jo ook beedes.
Wi as mien Naversch. Sei sabbelt giern un veel, vörallem över ehr best Fründin. Sei seggt Saken över ehr, dor fällt di nichs mehr in.
„De Fruu löppt in to engen Tüüch rüm. Sei is nich Mariah Carey, dat süht doch nich ut. Man as wie een Presswurst. Averst den Mannslüüd scheint dat jo to gefallen, so veel wie sie jümmers inne Bude un annere Regionen hett.“
Is sei am sabbeln, keen gootes Haar lat sei an ehr Fründin.
Mien Naversch röppt dat allens so luud rüm, jeder shall dat hörn.
Frögst du sei worüm sei dann noch mit de to nem Koffie drapen deit, segt sei nu bloots:„Na wiel dat mien best Fründin is.“

Dat is Straatenfest un ik go so rüm, kiek wa dor so los is un seh dann so een smucken Kerl annem Imbissstand, nie nich sehgen Crêpes sexyer ut.
Ik go also op ehm to. Ik lat all mien Charme speelen. Ik go langsom an ehm vörbi, schmiediger Gang, mit eem Blick, dat schon mannigmol wat rögen hett.
He grient mi an un nichs. Ik bün anner annern Siet vun de Straat un nichs.
Villicht wär he to överweeltig vun mi, um glieks to reagieren.
Also dreih ik mi üm un go torüch, kum all wedder an sien Stand an, kiek ehm an un he grient. Un wedder nichs.
Ik go also de ganze Tied hin un her un he grient bloots.
Man ik heb mi bannig veel Möh geven mit de Gang, mien Blick, mien Charme. Un he maakt nichs.
Ik go mennig Mol an ehm vörbi. Nu is dat düster, ik heb hunger un go nah Huus. Shall he doch een annere angrienen!