op platt

Jümmers wenn ik inne Stadt bün heff ik bannig en Maleschen.
Ik stah anner Straat un en Auto nah dem annern führt an mi vörbi. Un wenn ik mol glöven do, dat ik just röver kunn, kummt ut de Feern en nieges Auto anrast un ik kumm all wedder nich röver.
Ik stah nu also anner Straat un kumm nich röver, da hör ik een Sttimm neven mi. Ik kiek to Siet röver un dor stah en olde Mann. He kiek mi an as wär ik en lüütsche Göör un segt to mi: „Nu gahn wi beede över de Straat, nee?“ Ik kiek em an un nick.
Dann gahn wi tosaam över de Straat. Anner annern Siet vun de Sttraat kiek he mi an, grient tofreden, winkt mi to un geiht weg.
Ik wink torüch un överlegt, of ik em torüch holln shall un em frogen shall, of he nich bi mi blieven wull un as mien ''över de Straat Begleiter'' warken wull.

All Lüüd sünd krank. Lopen Nees överall woneem du kieken deist en Hoosten, Snöven un Blarren. Nu hett dat di dat ook faatkriegt un du mutt to en Doktor hin. Du büst grad in de Töövstuuv rin, hest de Lüüd begröt un ne nuschelige Antwoort trüch kregt, dor geiht di dat just nich mehr so schietig. Du büst noch all krank, avers du feulst di nich so. Wat shall man dor maaken? Mutt dem Doktor halt vertellen, wo di dat vör en poor Minuten gung. Denn wenn du ut de Arztpraxis rut büst, geiht di dat all wedder schietig.

Jümmers, wen du di bannig veel Möh geeven dost still to sien, büst du um so luuder. Du maaks allens in Tiedlupe un elk lüütsche Geräusch hört sik an as en Presslufthammer bi de Wark. Allens scheent kilometer wied hörbar to sien. Man dor versökst du bloots inne Nacht di en Budderbroot to smern un wakst glieks dat ganze Huus op.

He sitt an eenem Schrievdisch. Eegenlich liggt he jo mehr as dat he sitten deit. Un wie he also so am liggen is un bannig vör sik hin snorken deit, weiht een lüütschen Bries ut de open Finster rin. De Bläder vun de Schrievdisch flegen dörch de Luft dörchenanner. Un as he upwaken deit hett he en Blatt anner Back kleven. Schient de Sünn em midden in sien Visaasch. ''Nee'', dünkt he, ''Nee, so kunn ik nich waken!''

Nu hebben se doch anfangen to boen. En grooten Inköpzentrum shall da warn. Mit bannig veelen niegen Ladens un över twee Etaaschen, allens bannig dull.
Bloots hebben se en lüttsches Maleschen, se weten nau nich wokeen dor rinkamen shall.
Avers dat is jo ook schietegal wi fang eerstmaal an to boen, de Kleenigkeit mit de Vermeden vun de Ladenflächen ward all klappen.
Or dat niege groode Inköpgedöns maakt sik seker bannig goot inne Stadt.
Wi hebben jo dor noch een Meng Gebüüd all sünd se leddig. Dor puust bloots de Wind dörch, mehr Leven is dor noch inne Stadt.
Avers Hauptsaak eerstmaall boen, de Rest kummt vun alleen.

Wat schall ik all över mi schrieven?
Ik bün veeruntwintig Johr oolt un as Se all seker ahnen deit, kumm ik ut Norddüütschland, nauer ut de Lüneborer Heid.
As een norddüütschen Dirn bün ik mit de plattdüütschen Spraak opwussen or tominstens en beten.
To Huus hebben wi dat jo nienich schnakt.
Mien Öllern küünt dat nich spreken. Se hebben dat to Huus ook nich schnakt. Mien Grootöllern hebben da na de Krieg nienich mehr schnakt, bloots en poor Wörters.
Ik hett mi dat sau goot dat geiht sülvst bibröcht.
För Rechtschrievfehlers or falsken Wörters övernehm ik keene Haft.
Worüm ik liekers hie schrieve? Ganz eenfach ik leeve de plattdüütschen Spraak un ik wull se mit mien Schrieven en lütt beten beter liehren.