op platt

Jümmers, wen du di bannig veel Möh geeven dost still to sien, büst du um so luuder. Du maaks allens in Tiedlupe un elk lüütsche Geräusch hört sik an as en Presslufthammer bi de Wark. Allens scheent kilometer wied hörbar to sien. Man dor versökst du bloots inne Nacht di en Budderbroot to smern un wakst glieks dat ganze Huus op.

He sitt an eenem Schrievdisch. Eegenlich liggt he jo mehr as dat he sitten deit. Un wie he also so am liggen is un bannig vör sik hin snorken deit, weiht een lüütschen Bries ut de open Finster rin. De Bläder vun de Schrievdisch flegen dörch de Luft dörchenanner. Un as he upwaken deit hett he en Blatt anner Back kleven. Schient de Sünn em midden in sien Visaasch. ''Nee'', dünkt he, ''Nee, so kunn ik nich waken!''

Nu hebben se doch anfangen to boen. En grooten Inköpzentrum shall da warn. Mit bannig veelen niegen Ladens un över twee Etaaschen, allens bannig dull.
Bloots hebben se en lüttsches Maleschen, se weten nau nich wokeen dor rinkamen shall.
Avers dat is jo ook schietegal wi fang eerstmaal an to boen, de Kleenigkeit mit de Vermeden vun de Ladenflächen ward all klappen.
Or dat niege groode Inköpgedöns maakt sik seker bannig goot inne Stadt.
Wi hebben jo dor noch een Meng Gebüüd all sünd se leddig. Dor puust bloots de Wind dörch, mehr Leven is dor noch inne Stadt.
Avers Hauptsaak eerstmaall boen, de Rest kummt vun alleen.