op platt

Ik bün een bannig verlässlich Minsch, du kunnst di jümmers drop verlaaten, dat ik to laat bün.
Ik heff een Drapen so üm Klock dree an'n Nomiddag. Dat is graad maal so bummelig Klock twölf Middag un ik dünk mi: Jo, dor heff ik noch bannig veel Tied, hüüt kumm ik avers so wat vun tiedig to mien Verafredung.
Ik dümpel also so vör mi hin, dat is jo ook so veel Tied. Nu vergeiht de Dag un ik kiek op de Klock. Jo nu is dat later, nee? Is just fief vör dree, ach weten Se wat, nu bruk ik mi ook nich mehr to beielen is jo vergevene Leevensmüh, kumm so or so to laat.
Goot denn maak ik mi langsom ferdig, jümmers sachte mit de jung Peerden, dat hett mien Grootmuddern all jümmers seggt.

Mien Warmsmaker hett jo so een besünnern Charakter.
Hett sei een gooten Dag, dor böt sei dor smölten de Polarkappen weg.
Un an mannig Daag, hett sei eenfach nich so de Lust hitt to warn. Sei staht dann bloots so rüm un bliev all koolt. Sei is op fief stellt un bliev all koolt. Sei hett ook keene Luft in'n Lief or so een Kraam.
De annern Warmsmaker gahn all ganz dull, bloots de een hett eenfach keene Motivation.
Vilicht maag sei ook nich dat kole Wedder. Wenn dat so unkomodig Wedder is, dann maakt sei jümmers so dösige Geräusche af un an, mehr nich. Bi so een schiet Wedder dünkt sei nicht maal dran hitt to warn, dor kunnste maaken, wat du wullst. Sei bliev koolt.
Ik glöv mien Warmsmaker hett Winterdepression.

Hüüt nehm ik mi maal de Tied mien ganzen To-Do-Listen aftowarken. Ik heff mi dat bannig dull vörnommen. Alle Termine heff ik afsegt, hebb mien schittige Klamotten antrecht. Allens is bereit, mien Liste liggt op'n Tisch, dorneven en Stift to'n afhacken.
Ik bün also kumpleet utstattet um anzufangen. Ik sitt an'n Tisch un kiek de Liste an un dat is ne bannig lang Liste, seg ik Ehnen.
Eerstmaal mutt ik wat eeten, mit leddigen Magen kunn jo keener warken. Ik sett Water för de Tuffukken op un sett mi wedder an'n Tisch, den Herd im Blick. Se weten jo, wo schnell so Tuffukkenwater över kooken deit.
Goot de Tuffukken bruken so bummelig 20 Minuten to'n kooken, düsse Tied kunn ik mi nich bewegen, mutt jo oppassen.
Nu sünd se feddig, mutt noch pellen un braden un nah de Eeten mutt ik spölen. Dat nimmt de ganz Tied in Anspröök, dat seg ik Ehnen.
Ik mutt eerstmaal verpuusten, heff jo ook mien freen Dag. En kleenes Nickerchen un schon is Koffietied.
Ik schriev glieks ''Koffie un Koken'' op mien Zettel, dormit ik hüüt noch wat afhacken kunn.

Dat is en goldne Harvstdag. En duller Dag, um en lüüt beten spazeeren to gahn. Dat rückt nah Loov un de Still im Park hett en beruhigenden Anslag. Ik sitt mi komodig op de Parkbank, genet de lotern warmen Sünnenstrolen vun düssen Johr. Een Fruu hett dor schon all setten, ik heff mi also neven ehr sett ook „Moin“ segt, bün jo goot erzogen. Wi seten nu so neveneenanner un dat is bannig still, sei segt nichs, mutt sei jo ook nich, ik hol en Book rut un fang an to lesen. Keene dree Minuten vergahn un de Fruu stah op un geiht weg. Ik seg Ehnen, wär ik nich dor to kummen, würde sei hüüt dor noch setten.

De Harvst is schon scheun. De blunten Bläders, dat schittige Weer, dat di de Ut'rede gifft di dat op de Couch kommodig to maken, allens goot un scheun ik heff dormit keen Problem, avers wenn ik dann doch maal rut mutt makt mi dat gepiesel all de Tied ganz mal.
Man dor wull ik rut un mit mien Fohrrad feu'n un dat süht as so ut as dat dat glieks pieseln deit.
Ik töv un töv un dat geiht nich loos, keen Droppen kummt rünner. Feu'e ik avers loos, pladdern dat as of dat keen moorn gifft.
Nu töv ik to Huus kiek all dree Minuten ut de Finster rut un kunn mi nich beslüten.
Rut gahn or nich rut gahn, dat is hie de Fraag.

Jümmers wenn Verköpsopener Sünndag is dor löpen de Lüüd de Ladens in. De sünd de glieken, de hebben keen anners Sortiment un wär Maandag, würd keen eener inne Stadt löpen.
Allens wat op sik hält geiht am Verköpsopenen Sünndag rut.
Nee för mi is dat nichs. Man ik drängl mi doch nich dörch de Gänge vun de Ladens, um wat to köpen, wat dat anne annern Daag jümmers noch gifft.
De Lüüd gahn all inne Stadt an düssen Dag un sünd so „Ik wull jo bloots maal kieken, villicht gifft dat jo doch wat nieges to köpen or Prozente or man drapt paar Lüüd, de man siet bannig langer Tied nich sehn hett or or or „
Ik weet nich, en paar Prozente op wat, wat ik nich hebben wull, dann avers all köpen do, is nu nich so dull un bi mannig Lüüd bün ik all froh, dat ik de lang nich sehn heff, dat köönt Se mi glöven.

Nülich wär ik inne Stadt, so an sik nichs besünners, ik wull ook nur kurz wat köpen gahn un dann all wedder nah Huus feu'en.
Nu bün ik avers mool dor blieven un heff eenfach kiekt, wat dor to'n Bispill för Lüüd sünd un wat de so maaken deit. Ik heff nämlich mool een oolden Mann drapen, de hatt mi segt ik shall mool för een lüütsche Tied stahn blieven un kieken, dat Leven geneten, weeten Se?
Nu heff ik dacht dat kunn ik doch all lang. Dor stah ik also so rüm un kiek bregenklöterig för mi hin. Jo dat is bannig opregen, dor passert mool nich so veel.
Nee ik seg Ehnen, ik heff dat mit dem stahn blieven un Leven geneten noch nich rut, ik mut mi glöv ik de nächsten dree or veer Daag free nehmen un dat noch mool öven.

Mannig mol sühst du Lüüd, dor weeß man nich of de een nu leeven or hatten dohn. Villicht jo ook beedes.
Wi as mien Naversch. Sei sabbelt giern un veel, vörallem över ehr best Fründin. Sei seggt Saken över ehr, dor fällt di nichs mehr in.
„De Fruu löppt in to engen Tüüch rüm. Sei is nich Mariah Carey, dat süht doch nich ut. Man as wie een Presswurst. Averst den Mannslüüd scheint dat jo to gefallen, so veel wie sie jümmers inne Bude un annere Regionen hett.“
Is sei am sabbeln, keen gootes Haar lat sei an ehr Fründin.
Mien Naversch röppt dat allens so luud rüm, jeder shall dat hörn.
Frögst du sei worüm sei dann noch mit de to nem Koffie drapen deit, segt sei nu bloots:„Na wiel dat mien best Fründin is.“

Dat is Straatenfest un ik go so rüm, kiek wa dor so los is un seh dann so een smucken Kerl annem Imbissstand, nie nich sehgen Crêpes sexyer ut.
Ik go also op ehm to. Ik lat all mien Charme speelen. Ik go langsom an ehm vörbi, schmiediger Gang, mit eem Blick, dat schon mannigmol wat rögen hett.
He grient mi an un nichs. Ik bün anner annern Siet vun de Straat un nichs.
Villicht wär he to överweeltig vun mi, um glieks to reagieren.
Also dreih ik mi üm un go torüch, kum all wedder an sien Stand an, kiek ehm an un he grient. Un wedder nichs.
Ik go also de ganze Tied hin un her un he grient bloots.
Man ik heb mi bannig veel Möh geven mit de Gang, mien Blick, mien Charme. Un he maakt nichs.
Ik go mennig Mol an ehm vörbi. Nu is dat düster, ik heb hunger un go nah Huus. Shall he doch een annere angrienen!

Kennen Se dat groote Maleschen vör luter Langewiel to gor nichs mehr to kummen?
De To-Do-Liste, wo sik dat hüt'tu'dach schimpen deit, is bannig lang.
Mien Mudder schrifft jo ook allens op, avers ahn de ganzen Dummtüch wo Stickers un so een Kraam. Man bi uns to Huus heit dat noch eenfach Zeddel un nich halvig engelsch, halvig düütsch To-Do-Liste.
Mien Zeddel is also vull schreven mit all dem Gedöns, dat ik noch maken mutt. Allens is parot um erledigt to warrn. Ik sitt rüm un mi is so langwielig. Ik kiek de Wand an un mi is so langwielig.
Ik heff gor keene Tied um wat to maaken, man ik bün so dormit beschäftigt Langewiel to hebben, dor kumm ik doch to gor nichs mehr.